Miny polskie – spektakl w Teatrze Polskim w Warszawie według scenariusza autorstwa Tadeusza Nyczka i Mikołaja Grabowskiego oparty jest na Wyzwoleniu i Legionie Stanisława Wyspiańskiego, Opisie obyczajów za panowania Augusta III Jędrzeja Kitowicza, Pamiątkach Soplicy Henryka Rzewuskiego, dziełach Witolda Gombrowicza: Dziennikach, Ferdydurke, Operetce, Ślubie oraz Mimice – XIX-wiecznym podręczniku dla aktorów Wojciecha Bogusławskiego. W obsadzie występuje plejada gwiazd m.in. Anna Cieślak, Jan Peszek, Grzegorz Mielczarek, Jerzy Szejbal.
Stulecie odzyskania niepodległości przez Polskę to dobry moment do refleksji na temat aktualnego stanu polskiego społeczeństwa i obyczajowości – mówi M. Grabowski. Spektakl jest próbą rozpoznania i opisania schematów naszego zachowania. Życie narodu, społeczne, polityczne, artystyczne, od wieków znajduje się w pętach obyczaju i konwenansu. Pomimo wielu zmian ustrojowych i obyczajowych podlega podobnym schematom.
Miny polskie wyreżyserował w 2014roku w teatrze im. W. Horzycy w Toruniu – spektakl spotkał się z dużym zainteresowaniem publiczności. M. Grabowski od dawna interesuje się genem polskości. Odkrywa go w świadectwach kultury sarmackiej, szlacheckich gawędach i pamiętnikach. Także w polemikach czy parodiach, jakie dawne tradycje i mentalność Polaków prezentowała nowoczesna literatura, zwłaszcza Gombrowicza. Z tych źródeł powstały znakomite przedstawienia M. Grabowskiego, takie jak Pamiątki Soplicy według Henryka Rzewuskiego, Trans-Atlantyk oparty na powieści Gombrowicza czy legendarny Opis obyczajów za panowania Augusta III bazujący na dziele ks. Kitowicza.
Miny polskie są kolejnym portretem naszej zbiorowości – tej tu i teraz oraz tej dawnej. Godna uwagi jest wizualna forma przedstawienia – w spektaklu występują dwa plany: na scenie i na ekranie, które w bardzo ciekawy sposób się przenikają. Wiele scen rozgrywa się na ulicy, w kościele, na wiejskiej drodze. Ważną rolę odgrywa również plan muzyczny – tańce ludowe i śpiewy.
Spektakl stawia fundamentalne pytanie, czy istnieje coś takiego, jak charakter narodowy – w czym się przejawia, co demonstruje w różnych epokach, co pozostaje niezmienne mimo zmieniających się okoliczności historycznych. Jest to przedstawienie o odwiecznym przymusie strojenia min i „przyprawiania gęby”, jak to opisywał Gombrowicz. O robieniu Polski na każdym kroku i codziennie, jak to ujmował Wyspiański. Występuje w nim wiele scen humorystycznych, ale w gruncie rzeczy jest to przedstawienie, które skłania do smutnych refleksji i szukania odpowiedzi na wiele pytań o naszą współczesną polską rzeczywistość, budzącą wiele sprzecznych emocji.
Dodaj komentarz