Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD), określana także jako zaburzenia afektywne dwubiegunowe to druga co do częstości przyczyna niezdolności do pracy z powodów psychiatrycznych. W tej chorobie ciężko coś przewidzieć, zaplanować. O ile w okresie remisji nie dzieje się nic złego, o tyle w epizodzie manii, hipomanii czy epizodzie mieszanym niestety ciężko funkcjonować, nawet będąc pod opieką psychologa i psychiatry. Co więcej, choroba ta charakteryzuje się nawrotami, nawet przy regularnym przyjmowaniu leków.
Raz na kilka lat lub zarówno w okresie zimowy (epizod depresyjny), jak i a w okresie wiosenno-letnim (stan maniakalny czy hipomaniakalny). Znak rozpoznawalny depresji dwubiegunowej to wspomniana nawracalność. Średnio do jednego epizodu rocznie oraz ogromna zmienność w zachowaniu człowieka (np. od spokoju po agresję, rozwiązłość, pobudzenie psychofizyczne). Skrajne zmiany nastroju np. z depresyjnego na maniakalny czy hipomaniakalny może wystąpić w ciągu jednego tygodnia, a nawet w ciągu jednego dnia, co kilka godzin.
Ciężko jednoznacznie stwierdzić, dlaczego w tym okresie choruje najwięcej osób. Być może wiąże się to z wchodzeniem w kolejnym cykl życia. Rosnąca presja społeczna, zmniejszona odpornością na oddziaływanie stresu, nowe wyzwania rodzinne czy zawodowe to możliwe czynniki. Na chorobę afektywną dwubiegunową chorują równie często kobiety, jak i mężczyźni. Na pytanie: „Dlaczego ja?” lekarze odpowiadają odwołując się do czynników biologicznych, społecznych i psychologicznych. W przypadku choroby afektywnej dwubiegunowej w sposób szczególny należy zwrócić uwagę na genetykę i towarzyszące depresji choroby somatyczne, np. niedoczynność tarczycy. Zwiększone ryzyko zachorowania na chorobę afektywną dwubiegunową występuje w rodzinach, w których rozpoznano ją u jednego lub dwojga rodziców. Ryzyko to wynosi od 50% do 75%.
Choroba ta jest bardzo trudna do zdiagnozowana. Jakie są objawy? Rozpoczyna się od epizodu depresyjnego, który przejawia się stopniowo obniżającym nastrojem, smutkiem, utratą radości i cieszenia się tym, co do tej pory sprawiało radość. U pacjenta z depresją w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, szczególnie wyraźnie odczuwalny może być spadek energii i aktywności życiowej. Może dojść nawet do tzw. zahamowania psychoruchowego – pacjent nie jest w stanie nawiązać kontaktu słownego czy wzrokowego.
Co można zrobić? Oczywiście pierwszym krokiem jest udanie się do psychiatry, psychologa, psychoterapeuty. Taką interwencje niezwłocznie trzeba wykonać, kiedy występują zaburzenia emocji czy zachowania, niepokojące osobę bliskich. Chorobę można podejrzewać już wtedy, gdy zauważa się pewną cykliczność czy sezonowość zmian
Takie osoby nie są w stanie funkcjonować w społeczeństwie same. Bliskie związki lub rodzina są dla chorych na depresję dwubiegunową szczególnie ważne. Utrzymanie ich z osobą tak niestabilną jest ogromną trudnością. Kolejnym bardzo istotnym czynnikiem środowiskowym, mającym wielki wpływ na stabilność nastroju u osoby cierpiącej na chorobę afektywną dwubiegunową, jest uregulowany i właściwy rytm dnia i nocy. Te osoby nie mogą pozwolić sobie na późne pójście spać, czy nie przestrzeganie zasady optymalnych 7 godzin snu. Oprócz tego rekomenduje się aktywność fizyczną, właściwą dietę i odpoczynek.
Osoby i ich rodziny o każdej porze mogą też skorzystać z bezpłatnych konsultacji z psychologiem i psychiatrą na bezpłatnych infoliniach pomocowych, dzwoniąc pod numer 800 70 2222 do Telefonicznego Centrum Wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego.
Dodaj komentarz